Ti që më mbushe ditt e nett e mi

Me erë deti si që fryn në verë,

Me gaz të thellë, me hidhi të derë:

Me sy të mbyllur ti më the: Më pi!

U do t’ të pi: Me verën tënde plot

U kupën t’ime do t’a mbloj njëherë.

Pastaj e kthej të dehem kësaj verë,

Teje të dehem mos të pi më dot.

Një val’ e ngrohët më përshkon ahere,

Posi detarin, kur pasdreke vere

Prehet në diell qetas mbi anie.

Dhe fryma jote rrjedh ngadal në mua,

Sa ndjej se jetës tjetër gjë s’i dua:

Të shkoj symbyllur e në dhe të bie.

1.-15. I. 1950.

Artanit

Mbi ty ku dergje te banesa jote

Të motit gjurmë ndjekin varg e varg.

Fryn er’ e malit, ndihet vera larg

E vesa shtrohet si një shtrojë e lote.

Mbi ty kalojnë muaj edhe mote

Me dit të rënda e me net të shkreta.

Mimoza frorit, pika shiu të qeta,

Nata e vitit pa një krismë gote.

Ti rri si rri një shenjt edhe një mbret.

Nuk ngrin prej dimri as nuk pret prëndverë;

Nuk pyet për shokë që ke tash përherë,

Për ç’le këndej, për vjet që po kalojnë,

Për sytë e errur, gjeth të mbulojnë,

Për qelq që pive, gjëmën që të gjet.

Fryn er’ e malit, bie bora larg

Fryn er’ e malit, hëna ndrit nga larg