Dashuria krijon një gjeografi të shenjtë të botës. Një vend, një shtëpi, një pikë karakteristike që vështron mbi det apo male, një pemë e caktuar, bëhen simbole të shenjta që lidhen me të dashurin e me dashurinë. Kthehen në vende të shenjta, në tempuj, sepse për një çast përjetësie janë bërë strehë e dashurisë ose e një parandjenje. Dhe, siç shenjtërohet hapësira, shenjtërohet edhe koha. Nëqoftëse koha e lumturisë për gjendjen në lindje e sipër është e tashmja e përjetshme, bashkimi i këtyre çasteve përjetësie përbën një vit liturgjik me përvjetoret e vet të shenjtë. Janë nyje me rëndësi e me vlerë, janë çaste të pashoqe dhembjeje e lumturie, ndoshta vetëm çaste domethënëse për tjetrin, që bëhen për këtë arsye të shenjta për ne. Për rrjedhojë, gjatë zhvillimit të saj rënia në dashuri krijon shenjtërimin e vet objektiv. Një hapësirë me pika të rëndësishme, një kohë me ndërprerje e përbërë nga ditë kuptimplote. Koha e shenjtë dhe hapësirë e shenjtë, krejt si në rastin e besimeve fetare.

Rënia në dashuri rikrijon ndarjen midis së shenjtës e profanes dhe përshkohet nga një ndjenjë e fortë sakrilegji. Dhe pasi kanë kaluar vite ose dhjetëvjeçarë, të dashuruarit, tanimë të ndarë, në disa data të vitit s’mbeten pa u turbulluar, nuk mund të kthehen në vende të caktuara pa u pushtuar nga malli, nga kujtimet. Kjo hapësirë e kjo kohë e shenjtë, meqë janë vendi i konkretizimit të së tashme së përjetshmë, i ndalimit të kohës, bëhen të pavdekshme. Kur harrohen, mbijetojnë në pavetdijen tonë. Vetëm një gjendje në lindje e sipër, e re, mund t’i fshijë duke krijuar një hapësirë tjetër e një kohë tjetër.