Si bëhet Çufoja kujdestar

– Mjaltë kullokan fiqtë, o Tipi!

– Mjaltë, vëllaçko, mjaltë, po… oh!… – ai rënkoi më të qarë dhe rrasi duart fort në xhepat e pantallonave të shkurtra ngjyrë pjepri.

– Mbaje veten, je dhe goxha djalë; fundja nuk janë liko. Fiq janë! Po nuk ke faj, mor buçkan, ti e ke zemrën në mes të stomakut dhe gjithë ditën të gudulis. Papritmas Tipi vërejti i habitur dhe i trembur Çufon. Iu bë sikur vërtet i kishte rrëshqitur zemra në stomak dhe po i tretej si kasatë. Fytyra e Tipit kishte marrë një pamje sikur po e detyronin të gëlltiste diçka shumë të hidhur. Tipi u kapërdi në të thatë dhe ndjeu gjuhën t’i ngjitej pas qiellzës. Çufoja nisi të çapitej pa pyetur për tronditjen e shokut. Gardheve, anës udhës së mbuluar me bar të njomë, të merreshin sytë nga ngjyrat: aq të shumtë qenë trëndafilat e çelur. Çufoja ndaloi, këputi një trëndafil të kuq e tërë kujdes futi noçkën mes petaleve.

– Ka erë të mirë? – pyeti fare kot Tipi, po Çufoja ia këputi: – Ç’më vë në mundim, provoje vetë! Nuk e lë tjetrin të shijojë as erën e trëndafilit!

– Këputja e luleve ndalohet, – tha gjithë mllef Tipi, duke lëvizur duart nëpër xhepa, sikur vërtet po kërkonte diçka. Çufoja ngriti lart baluket dhe me buzë në gaz, gjithë qesëndi, foli pa u nxituar:

– Ndalohet vërtet për arinjtë që s’kanë hundë të ndjejnë aromat. Sapo Tipi hapi gojën dhe nisi të fliste, e këputi fjalën si të ishte një boçe që binte papritur nga një pishë e lartë. Tej gardhit u duk ariu Zebo, me një skufje lejla në kokë e me një trëndafil të madh mbi veshin sa një pantofël. Kishte kohë pa i parë Çufon dhe Tipin, ndaj i ndoqi me kureshtje. Çufoja bëri sikur nuk e vuri re, po, për t’i tërhequr vëmendjen, nisi të këndonte, doemos me zë derrkuci:

Seç ke dalë në derë,

më qëron një ftua,

gjysmën haje vetë,

gjysmën ma jep mua…

– More, ç’mrekulli po më shohin sytë?! Shkon Çufoja rrugës dhe as kokën nuk ngre të shohë pemët e arrira, pa le të zgjatë dorën e të këputë ndonjë! Ejani t’ju gostit me fiq, janë të mreku­llueshëm! Sot do bëj vjeljen e parë dhe dua që ta nis me ju. Tipi e nduku shokun nga krahu, sa atij i përcëlloi si të ishte fshikur nga hisllat, po Çufoja ia këputi fare trashë, sy më sy, veç gardhi në mes:

– I dashur m…i…k…p…r…i…t…ë…s… ne kemi në plan gjëra më të bukura. Më vjen keq që zotrote po merresh akoma me punë fiqsh!

– Epo udha mbarë! – i foli Zeboja i vrenjtur dhe u largua me inat nga buza e gardhit. Tipi këputi një trëndafil dhe, që të mos fliste, se i hante gjuha, e mbushi gojën plot me petale. Ca çape më tej u fryu petaleve e iu kthye shokut, sikur befas t’i qe kujtuar një gjë e çuditshme:

– Ç’qe kjo gjëmë që na bëre?! Si më le pa fiq!

– Ja që e kam gojën pa frena… – ia ktheu Çufoja, tanimë i penduar vërtet për atë trimëri që bëri… – Gjithë jetën i nxituar mbete, more lumëmadh! Pse i hedh baltë bujarisë së tjetrit?! Mirë që nuk u zemërua, ndryshe nuk do na fliste kurrë me gojë.

Të dy heshtën dhe i hapën udhë një pate të dhjamur, që tu­ndej majtas e djathtas.