Lotët e maces (përrallë)

Nuk është shumë për t’u çuditur ajo që flitet se kjo përrallë ka dalë shëtitje këto dy-tri ditë nga e premtja deri të diel. Koha jonë është plot me përralla sojsojshe, edhe me çudi të çuditshme, po edhe… edhe… edhe… Uf! Edhe ata, edhe ato ishin mbledhur në lëndinën “Trëndafili blu” … të gjithë po ndiqnin koncertin me këngë të zgjedhura të kanarinës. Sheshi buçiste nga putratrokitjet dhe puplatrokitjet. Këngët të bënin të fluturoje në qiell, apo
dhe të qaje me dënesë. Kështu janë këngët e mira.
Këndo e këndo kanarina, kur për një çast desh i iku zëri. Që nga skena ku këndonte pa në mes të radhëve armiken e kanarinave, macen që po qante. Të shikosh macen të lotojë nga këngët e kanarinës është një gjë vërtet e rrallë, në mos e
çuditshme.
Lotët në sfondin jeshil të syve të egër të maces bënë që ajo
të dukej si e zbritur nga retë e bardha. Po ajo mace se mace ishte…
Ka pasur raste kur kënga e ka zbutur inatin?
Po.

Këtë po mendonte kanarina, ndaj sikur u hutua.
Sa e mirë që iu duk kanarinës macja dhe sa shumë i erdhi
keq për të, që kënga e saj e kishte bërë për të qarë.
“Ja pa dashje, – këto po mendonte kanarina. – Uf aman!
– Asaj i erdhi si për të kërkuar ndjesë.
Pas kësaj të gjithë sa ishin aty te lëndina “Trëndafili blu”
mbajtën frymën. Kanarina pup-pup e te macja që ta përqafonte dhe t’i thoshte “mos qaj”… po nuk pati kohë. Macja e gëlltiti me gjithë këngë e pupla.
Banorët e pyllit, kafshë e shpendë, peshq nuk kishte, ngrinë sikur t’i kishte goditur dikush me shkopin magjik të përrallave, jo atë të policit.
Ngrirja zgjati vetëm një çast, turma e zemëruar iu turr
maces për ta dërrmuar. Ajo vraponte, dredhonte, gërricte e thërriste: – E gëlltita që të këndoj edhe unë…
A këndoi macja?
Edhe sot e kësaj ditë macet që njohim betohen se ajo vetëm mjau-mjau bën, dhe mjau-mjau edhe me mik nuk quhet këngë.
Kjo ishte përralla e kanarinës që u gënjye nga lotët e maces dhe humbi jetën.
E di që u mërzitët, prandaj po ju tregoj edhe atë që thanë dy thëllëzat me njëra tjetrën:
– Shiko, ja ku është kanarina, – i tha njëra thëllëzë tjetrës.
Ato ngritën sytë nga qielli blu. Luanin rrezet e diellit me thëllëzat apo ishte vërtet kanarina?!
Sidoqoftë kënga e saj dëgjohej… po macja?
Që nga ajo ditë askush nuk e pa më, sikur e përpiu dheu… ose bëma e saj gjakësore.
Po unë, përse merrem me të?
Më falni, po me mace që gëlltisin kanarina sot bota është plot. E kështu dashje pa dashje na hyri edhe në përrallat tona.
Të dashura kanarina, ruhuni edhe në përrallë!