Përrallat e këtij libri nuk janë vetëm të zotit Pierre. Ai i ka sajuar këto sëbashku me dëgjuesit e tij të vegjël. Kush nuk ka krijuar ndonjëherë në këto kushte, zor se e merr dot me mend ç’janë të aftë të bëjnë fëmijët, idetë konkrete që mund të japin, gjetjet poetike e situatat dramatike me një guxim ndonjëherë befasues.
Po ju jap disa shembuj, duke nisur nga rreshtat e parë të përrallës “Një palë këpucë”:
Na qenë njëherë një palë këpucë, që ishin martuar bashkë. Këpuca e djathtë, që ishte burri, quhej Nikollë, dhe këpuca e majtë që ishte gruaja, quhej Tinë.
Këto pak rradhë, që përmbajnë tharmin e krejt përrallës, janë të vogëlushit Nikollë Rikardi, motra e të cilit quhet vërtetë Tinë.
Skubidu, kukulla që di gjithçka, ka ekzistuar vërtetë, edhe kitara që ishte mike e patates. Dhe këtë çast që unë shkruaj, derrkuci dinak gjithherë si kumbara në pijetoren e xha Said it. Në banak të pijetores, në 1965-n, kishte një enë qelqi me dy peshqth: njëri i kuq, tjetri i verdhë me pikla të zeza. Qe Bashiri i pari që i shkoi ndërmend se peshqthit mund të qenë “çudibërës””, e prandaj ata shfaqen te përralla “Magjistrica e musandrës së fshesave”.
Atyre që mund të dalin e të thonë se këto përralla kaq serioze s’mund t’I kenë vajtur në mend fëmijëve, po u përgjigjem që tani me një shembull të fundit:
Në versionin e parë të përrallës me titull “Shtëpia e xha Pjetrit” fantazma e kuptoi që vërtetë ishte fantazëm atëherë kur vajza e vogël po zbavitej duke kaluar dorën mespërmes këmbës së tij të palëndët. Ishte Nadja, vajza e madhe e xha Said it, që pati idenë gjeniale për ta ulur vajzën e vogël në të njëjtin kolltuk me fantazmën, aq sa kur ky zgjohet e sheh fëmijën të ulur brenda në barkun e vet. Fjalët e nënvizuara janë të Nadias. A janë vallë në gjendje të rriturit ta çmojnë peshën simbolike të kësaj figure të mrekullueshme, si dhe bukurinë e saj morale? E shkreta fantazëm plakë, tip I përkryer i beqarit të regjur, të mrrolur, të ngurtësuar, ja tek i shfaqet vetvetes, ia mbërrin lirisë, i hapet të vërtetës e bujarisë, ja tek shpëton, që ta përmbledhim me një fjalë, e kjo ndodh atë cast kur, simbolikisht, bëhet nënë… Miku im Nietzche, flet dhe ai, nuk më kujtohet se ku, për burrat nëna… Duhej një vajzë e vogël pra, që t’i lindte një ide e tillë!
Po ndalem këtu, se do të ishte vërtetë pakëz e tepruar që, në një libër për fëmijë, parathënia që u drejtohet të rriturve të zinte më shumë faqe sesa një përrallë me gjatësi mesatare!
Atëherë pra, s’më mbetet ç’të them tjetër, veç t’u uroj lexim të mbarë miqve të mi të vegjël në rrugën “Broka” e gjetiu, dhe kudo qoftë.