Dhoma e çokollatës

“ Çdo pikë e atij lumi është çokollatë e shkrirë e kualitetit të lartë. E cilësisë më të mirë. Ka aq shumë sa lumi mund të mbushë të gjitha vaskat e banjave anembanë vendit. E po ashtu edhe hauzet e pishinat ku notojnë njerëzit. A nuk është dalldisëse! Shihni qyngjet e mi! Ata e thithin çokollatën dhe e shpien ndër dhomat e tjera të fa­brikës, atje ku duhet! Mijëra litra në orë, të dashur fëmijë. Mijëra e mijëra litra!
Fëmijë e prindër u hutuan aq shumë sa s’po hapnin më gojën. U bukosën! U mpinë! Qenë befasuar dhe tronditur. Qenë tërësisht të mrekulluar nga madhësia e tërë atyre gjërave. Veç rrinin e shihnin ngultas.
– Ujëvara është më e rëndësishmja nga të gjitha! – vazhdoi zoti Vonka. – Ajo e përzien çokollatën. Ajo e trazon. Ajo e shtyp dhe e rreh! Ajo e hollon dhe e shkumëzon. S’ka fa­brikë tjetër në botë që t’i kryejë këto punë me anë të ujëvarës. Mirëpo kjo është mënyra e vetme që çokollata të dalë vërtet e shijshme. Mënyra e vetme! Ju pëlqejnë pemët e mia? – thirri duke drejtuar bastunin. – Po shkurret e mia të dashura? A nuk janë të hijshme? Ju thashë se e urrej shëmtinë. E natyrisht ato pemët janë të gjitha të ngrënshme. Të gjitha me shije të këndshme e të ndryshme! A ju pëlqejnë livadhet e mi? Ju pëlqen bari dhe lule-akulloret? Bari mbi të cilin po rrini, të dashur fëmijë, është një lloj i ri dhe i butë sheqer-mente që sapo e kam shpikur! E kam quajtur sheqbar! Merrni një fije bari. Ju lutem merreni! Është i shijshëm.
Pa e kuptuar, secili prej tyre u përkul dhe mori një fije sheq­bari – çdokush me përjashtim të Augustus Gllupit, që shkuli një tufë. Vjollca Syshkruara, përpara se të shijonte fijen e sheq­barit nxori nga goja copën e çamçakizit, atë të rekordit botëror, dhe e ngjiti me kujdes pas llapës së veshit.
– A nuk është i mrekullueshëm! – pëshpëriti Çarli. – A nuk ka shije të mrekullueshme, gjysh?
– Tërë livadhin do ta haja! – tha gjyshi Xho duke u shkrirë nga kënqësia. – Do t’i bija rrotull livadhit si lopë në të katër cepat dhe çdo fije sheqbari që ndodhet atje kisha për të ngrënë!
– Ngjëroni një lule-akullore! – thirri zoti Vonka. Ato janë edhe më të këndshme!
Papritur ajri u mbush me thirrma të mprehta ngazëllimi. Thirrmat vinin nga Veruka Kripa. Ajo po shihte e dalldisur matanë lumit, në bregun tjetër. – Shihni! Shihni atje përtej! – çirrej. – Çka është? Ai po lëviz! Ai po ecën! Një person i vogël! Një ­burrec! Atje poshtë nën ujëvarë!
Çdokush e ndërpreu mbledhjen e lule-akulloreve dhe e nguli vështrimin matanë lumit.
– Ajo ka të drejtë, gjysh! – tha Çarli. – Duket një burrë i vogël! E sheh ti?
– E shoh, Çarli! – tha gjyshi Xho i përndezur.
Dhe atëherë ja ku thirrën të gjithë njëheresh:
– Qenkan dy!
– Po besa, dy janë!
– Janë më shumë se dy! Një, dy tre, katër, pesë!
– Ç’po bëjnë atje?
– Nga kanë ardhur?
– Kush janë?
Fëmijë e prindër vrapuan teposhtë deri buzë lumit, që t’i shihnin nga afër.
– Qenkan fantastikë!
– S’më vijnë as der’ te gjuri!
– Pa shih sa flokë të gjatë kanë!
Imcakët – nuk qenë më të mëdhenj se kukullat mesatare – e ndërprenë çka ishin duke bërë dhe ua ngulën vështrimet vizitorëve matanë lumit. Njëri prej tyre tregoi me gisht fëmijët, pastaj diç u pëshpëriti të tjerëve dhe më pas të pestë ia krisën gazit me të madhe.
– Nuk besoj të jenë njerëz të vërtetë , – tha Çarli.
– Natyrisht që janë njerëz të vërtetë, – iu përgjegj zoti Vonka. – Ata janë Umpa-Lumpat.”