“Nuk lexoi dot më shumë se dy radhë. Libri i shkau duarsh dhe, ashtu mbështetur në shpinë të ndenjëses, e habitur se si e pat gënjyer dot veten  aq gjatë, ndenji e po dëgjonte zemrën që i hovte përpjetë. Iu bë sikur po i rritej e zmadhohej sa ia mbushi krejt qenien. Një ligështim i pandalshëm e pushtoi të tërën. Me drithma të forta, shtrëngoi gjunjët e u kruspullua përmbi këtë rrahje të brendshme.

Atë natë, tek rrinte shtrirë pa gjumë në sy, Miguelit iu duk sikur i zu veshi diçka. Por nuk ish i sigurt: më fort sesa zhurmë qe një prani fërgëlluese. Çaste të tilla kish njohur shpesh në të shkuarën, ndaj tha me vete se do të kishte ethe, dhe u përpoq të qetësohej me mendimin se porta ishte mbyllur me shul.Nuk donte të çohej e prapë u çua ndenjur. Dukej sikur sa më pavullnetshëm i kryente veprimet, aq më i vetëdijshëm bëhej për to. E para herë që pushtohej kështu nga vetvetja, dhe ndjeu se dalëngadalë po zbrazej gjithçkaje tjetër – ishte i tëri vetëm pritje.

Mbështeti këmbët në pllakat e dyshemesë dhe u ngrit pa pipëtirë. Instinktivisht e mbajti frymën. Nuk donte ta trembte; ajo s’duhej ta kuptonte se ai po e dëgjonte. Druhej se mos i ikte, por druhej edhe më fort se mos rrinte. Përtej derës, dyshemeja kërciste paksa nën këmbët e zbathura. Iu afrua derës pa zhurmë, ec e ndalu, derisa u mbështet pas flegrës së mbyllur. Ndjeu se ajo qe mbështetur gjithashtu; druri dridhej e fërgëllonte bashkë me të dy trupat. Ish errësirë e plotë: secili dëgjonte në terr gulçin e një dëshire njësoj me të vetën. Ajo nuk guxoi t’i përgjërohej që t’ia hapte. E, për ta marrë këtë guxim, ai priti zërin e saj. Ndjenja e diçkaje të beftë e të pandreqshme e ngurosi në vend; uronte që ajo të mos kishte ardhur kurrë e, njëherësh, që të kishte hyrë brenda tashmë. Rrahja në rremba i buçiste në veshë e s’e linte të dëgjonte.

I foli:

– Ana… 

Ajo nuk u përgjegj. Tërhoqi shulin. Me një frymë. Po duart i dridheshin e s’e ngriti dot rezen. Kur e hapi, më në fund, s’kishte frymë njeriu. Në korridorin e gjatë me kube ishte po aq terr sa dhe brenda në dhomë. Mbyturazi, lehtas e rrëmbimthi, dy këmbë të zbathura u dëgjuan tek rendnin e treteshin në largësi.Priti gjatë. Por nuk dëgjoi më gjë prej gjëje. E la portën hapur kanat dhe u kthye e ra në shtrat. Vuri vesh të kapte dhe pipëtimat më të imëta në atë heshtje e qetësi; i bëhej sikur dëgjonte kur një fëshfërimë e kur një thirrje të ndrojtur. Kaluan orë. Urrente vetveten që u tregua aq burracak, por dhe ngushëllohej kur mendonte se kushedi sa vuante ajo.”